کد مطلب:164502 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:217
در اخبار وارده ی در فضائل امام حسین و فضائل عزاداری
فصل اول: در غرایب آثاری كه به وقوع یافته برای كسانی كه اقامه ی عزای آن
بزرگوار نمودند: امر اول: در حكایت افتخار الدوله ی هندی كه به حالت نزع رسید و از بركت امام حسین شفا یافت. امر دوم: در نسوزانیدن آتش، سینه ی، زنی را كه برای حسین بر سینه [زده بود]. امر سوم: در حكایت زن زانیه و نجات او به سبب اشك ریختن. امر چهارم: در دین صالحی شخصی اهوازی را بعد از موت كه عزادار حسین بود. امر پنجم: در حكایت نصرانی و اسلامش. امر ششم: در حكایت خواب سید علی مجاور مشهد رضا [علیه السلام] كه منكر ثواب گریه بود. امر هفتم: در گریستن گربه در مجلس عزا. امر هشتم: در دیدن مردم حضرت فاطمه را در مجلس عزا. امر نهم: در دین شخصی فتحعلی شاه قاجار را در خواب و بیان ثواب گریه. امر دهم: در حكایت دیدن شخصی مریخ را. امر یازدهم: در دین كسی فاطمه ی زهرا را در ولایت بحرین. امر دوازدهم: در فروختن شخصی فرزندش را برای اقامه ی عزای امام حسین و خریدن امام او را و رد نمودن به پدر و مادر. امر سیزدهم: در حكایت خلیعی شاعر و توبه ی او. امر چهاردهم: در دیدن دعبل شخصی از جن را كه تائب شده بود و حضرت صادق را ملاقات نموده بود.
فصل دوم: در ذكر كرامات و معجزات امام حسین: معجزه ی اولی: در حكایت حبابه ی والبیه. معجزه ی دوم: در زنده شدن زنی به دعاء امام حسین [علیه السلام]. معجزه ی سوم: در گریختن تب از حضرت امام حسین. معجزه ی چهارم: در بودن دست جبرئیل در دست حسین. معجزه ی پنجم: در اخبار حسین به قتل خود در حال صبا. معجزه ی ششم: در دعای حسین برای آمدن باران. معجزه ی هفتم: در نور جبین حسین. معجزه ی هشتم: در مناجات حسین و جواب شنیدن.
فصل سوم: در كراماتی كه از آن جناب در روز عاشورا و راه كربلا واقع شد: امر اول: در آمدن ملائكه به یاری امام حسین. امر دوم: در آمدن منصور ملك. امر سوم: در آمدن اجنه. امر چهارم: در آمدن زعفر زاهد. امر پنجم: در تكلم با درنده ای از درندگان صحرا در منزل قطقطانیه. ششم: در سوختن ابن جویریه در روز عاشورا به نفرین امام
حسین. هفتم: در نفرین آن جناب به حصین بن تمیم و هلاك وی. هشتم: در گزیدن عقرب عورت محمد بن اشعث را و هلاك وی به نفرین آن جناب. نهم: در هلاك عبد الله بن حوزه به نفرین آن حضرت. دهم: در هلاك عبدالله به جویره به نفرین آن حضرت. یازدهم: در ندای هاتفی در صبح عاشورا لشكر حضرت را كه ای لشكر خدا، سوار شوید. دوازدهم: در ندای هاتفی بعد از شهادت علی اصغر كه یا حسین، دعه فأن له مرضعا له فی الجنة بنا بر روایت تبر مذاب.
فصل چهارم: در كرامات بدن پاره پاره امام: امر اول: در فرود آمدن ستارگان در شب یازدهم و دوازدهم بر بدن كشتگان. دوم: استماع نوحه ی جنیان بر كشتگان. امر سوم: وزیدن بوی مشك و عنبر از ابدان مطهره ی شهیدان. امر چهارم: در نزول جبرئیل به قتلگاه. امر پنجم: در آمدن شیر برای محافظت جسد امام به واسطه ی اخبار فضه. امر ششم: در تكلم حلقوم مبارك آن جناب با سكینه و انشاد «شیعتی ما ان شربتم» الخ. امر هفتم: در روایت علی بن اسباط كه صد هزار زن كه برای ایشان اولاد نمی شد بر سر قبر حسین آمدند و برای ایشان اولاد شد.
فصل پنجم: در كرامات سر اطهر: امر اول: در نورانی شدن تنورخانه خولی از سر مبارك. امر دوم: در این كه ابن زیاد آن سر را بر ران نهاد و قطره ای از اشك یا خون جاری شد و در ران او ناسور پدید آمد و سر آن. سوم: قرائت سر مبارك سوره ی كهف را چهارم: قرائت سر (ام حسبت أن اصحاب الكهف) [1] الآیة بنا بر روایت زید بن ارقم. پنجم: در قرائت سر، آیه ی (انهم فتیة آمنوا بربهم) [2] ششم: در خون آمدن از سنگ موصل به واسطه ی گذاشتن سر حسین بر آن. هفتم: در حكایت مسجد «رأس الحسین». هشتم: در قضاء حوایج در حلب در موضع سر امام. نهم: در ندای هاتفی در نزدیك
صومعه ی راهبی كه سر را در جنب آن بر نیزه كردند، در دراهم راهب كه همه سفال شده بود. دهم: در حكایت اعمش در مردی كه مأیوس از رحمت خدا شده باشد. یازدهم: در تكلم سر مطهر با راهب، در قصیده ی مؤلف در قضیه ی راهب. دوازدهم: در حكایت راهب دیگر و سخن گفتن سر. سیزدهم: در خبر حارث بن وكیده كه سر تكلم نمود. چهاردهم: آواز هاتفی در شام. پانزدهم: در آواز هاتف دیگر. شانزدهم: در تكلم سر بنا بر روایت منهال. هفدهم: در تكلم سر اطهر در مجلس یزید [هیجدهم: در خواب دیدن دختر سه ساله، پدرش امام حسین -علیه السلام - را] و وفات دختر سه ساله.
فصل ششم: در سخاوت و كرم وجود آن جناب در حدیث مصباح الشریعه در تأویل صدقه در اصل كتاب مصباح الشریعه در اینكه سخا دارای جمیع صفات حسنه است از رجا و عدل و زهد و تواضع و قناعت و عفت و نحو آن، در اینكه حضرت امام حسین در نهایت سخاوت بود: امر اول: در نان خوردن آن جناب با مساكین. دوم: دادن آن جناب دین اسامه را. سوم: عطای آن جناب به فرزدق شاعر. چهارم: در عطاء آن جناب به اعرابی از پشت در و ذكر قصیده ی او و جواب آن جناب، به قصیده، در اسب دوانیدن لشكر ضلال بر بدن منور امام - علیه السلام - در قطع انگشت و دست آن جناب و غارت البسه، در حكایت آن كس كه دستهایش بریده شده بود و رویش سیاه بود، در آمدن پیغمبر و اصحاب كساء بر سر نعش امام - علیه السلام. پنجم: در سبب زخمی كه بر پشت آن جناب [بود]. ششم: در اعطاء آن جناب معلم اطفال خود را. هفتم: در اعتاق آن جناب غلام را كه با سگی غذا می خورد. هشتم: در اعتاق آن جناب غلام معصیت كار را. نهم: در عتق كنیز كه طاقه ی ریحان به تعرف آورد. دهم: در اعطاء اعرابی را كه آن جناب از او چند مسأله سؤال كرد. یازدهم: در عتاق آن جناب صافی، غلام خود را، و بخشیدن باغ را به او. دوازدهم: در اعطاء آن جناب پنجاه هزار درهم را. سیزدهم: در میهمان شدن حسن بر شبانی و تلافی و تجازی حسین فعل او را. چهاردهم: در میهمان شدن امام حسن و امام حسین و مكافات نمودن ایشان. پانزدهم:
در اعطاء امام دیه ی اعرابی را و قصیده ای در مدح آن جناب. شانزدهم: در سؤال امام از فقیری اسم او را. هفدهم: در حكایت طبیب نصرانی.
فصل هفتم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر دوش مبارك و بعضی از فضایل ایشان. امر اول: در رفتن حسنین به عیادت پیغمبر. دوم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر پشت خویش. سوم: در سوار شدن حسنین بر پیغمبر. چهارم: ایضا در سوار شدن ایشان. پنجم: ایضا در سوار شدن. ششم: در استقبال پیغمبر برای حسنین و سوار كردن ایشان. هفتم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر خود و مدح ایشان. هشتم: در حمل پیغمبر حسنین را. نهم: روایت عایشه در سوار كردن پیغمبر حسنین را. دهم: در حمل پیغمبر حسن را و حمل جبرئیل حسین را.
فصل هشتم: در نزول موائد از آسمان برای حسنین: امر اول: در نزول تفاح و سفر جل و رمان. دوم: در نزول رمان و عنب. سوم: در آمدن لباس برای حسنین. چهارم: در نزول سیب. پنجم: در نزول سفر جل. ششم: در نزول رطب.
فصل نهم: در روایات ثواب عزاداری بر آن جناب و غیر از او ائمه: امر اول: در روایت صدوق. دوم: روایت علی بن ابراهیم. سوم: روایت كامل الزیارة. چهارم: روایت شیخ مفید. پنجم: روایت امالی مفید. ششم: روایت كامل الزیارة. هفتم: روایت امالی صدوق: هشتم: روایت رجال كشی. نهم: روایت صدوق در امالی. دهم: ایضا روایت امالی. یازدهم: روایت كامل الزیارة. دوازدهم: روایت عیون اخبار الرضا. سیزدهم: در روایت اربعمائه. چهاردهم: در محبت پیغمبر عقیل را و مسلم را. پانزدهم: در روایت سید بن طاوس. شانزدهم: روایت مسمع بن كردین. هیفدهم: در روایت بحار. هیجدهم: در روایت زراره در گریستن اشیاء.
فصل دهم: در شجاعت امام حسین: امر اول: در تحقیق معنی شجاعت، در تحقیق قوه ی شهویه، در تحقیق قوه ی غضبیه، در تحقیق قوه ی مدركه كه در اسامی اقسام این
سه قوه از افراط و تفریط و وسط. امر دوم: در بیان این كه قوی قابل شدت و ضعف می باشند در بیان اباء علوی و سفلی و ازدواج ایشان از امتزاج و توالد موالید ثلثه از جماد و نبات و حیوان و بیان آخر درجه ی جماد كه اشرف انواع او است و آخر درجه ی نبات كه اشراف انواع او است و آخر درجه ی انسان كه اشرف انواع او است. امر سوم: در اعاده ی مطلب سابق به وجه اجمال و بیان اینكه كرام صفات را اشتداد است و در كیفیت خلقت انسان و جماد و نبات و حیوان. امر چهارم: در اینكه انبیاء و اولیاء و غیر ایشان در استفاضه ی روح و قوی مختلف می باشند و در برهان چشم مبارك اكمل افراد اولیاء و برهان بصرش و برهان سمعش و برهان شمش و برهان ذوقش و برهان لمس و برهان زبان و برهان دست مباركش و برهان انگشت و برهان صدر و برهان قوه ی محركه ی علمیه اش و برهان عقلی عملی. امر پنجم: در اینكه صفت سخاوت و نحو آن در امام بالاتر از همه ی مردمان است، در اكملیت شجاعت امام - علیه السلام - در مزاج معتدل حقیقی. امر ششم: در بعضی از شبهات در شجاعت امام حسین مانند اینكه آنچه ارباب مقاتل ذكر كرده اند از شجاعت آن حضرت پس آن داخل در تهور خواهد بود كه شجاعت و آن مذموم است و جواب اینكه شجاعت امام به حسب مواد خلفیه ی او از سائر ناس برتر خواهد و تهور بالنسبه به دیگران بالنسبه به آن حضرت شجاعت است و مانند اینكه آنقدر قتلی كه به آن حضرت منسوب ساخته اند، از قدرت بشر بیرون است كه در یك روز با آن حرارت هوا و عطش و اندوه و غم در اندك زمانی آن قدر قتل كند و هزار و نهصد و پنجاه نفر را به مبارزت قتل كند و در سه حمله زیاده از ده هزار نفر را به قتل آورد و جوابش از جواب شبهه پیش ظاهر است. توهم ثالث اینكه این مجاهده به اعجاز بوده و جواب ان اینكه همه به قوه ی بشریت بود و فرضا اگر خبر درستی داشته باشد كه نداء آمد نداء معنوی باشد به تقریری كه ذكر می شود. امر هفتم: در وقایع شجاعت امام در كربلا، در خواب مؤلف واقعه كربلا را، در اینكه هیچ پادشاهی از بدو خلقت دنیا تا به حال آن قدر به دست خود نكشت آنقدری را كه امام حسین در كربلا
كشت، در رسیدن ارث شجاعت پیغمبر به حسین، در سؤال یزید از كیفیت مقاتله ی كربلا و جواب یكی از اشقیاء و به تكلم آمدن زینب و اظهار شجاعتش در جنگ امام حسین در صفین،در مكالمه ی امام با ابن سعد و مبارزت آن جناب، در مبارزت امام با تمیم بن قحطبه ی شامی، در مبارزت امام با یزید ابطحی، در مراجعت امام از آب فرات به جانب خیمه گاه و حمله نمودن، در حكایت حمید بن مسلم و توصیف شجاعت امام، در اشعار حمله ی حسینیه كه مؤلف ساخته.
بزرگوار نمودند: امر اول: در حكایت افتخار الدوله ی هندی كه به حالت نزع رسید و از بركت امام حسین شفا یافت. امر دوم: در نسوزانیدن آتش، سینه ی، زنی را كه برای حسین بر سینه [زده بود]. امر سوم: در حكایت زن زانیه و نجات او به سبب اشك ریختن. امر چهارم: در دین صالحی شخصی اهوازی را بعد از موت كه عزادار حسین بود. امر پنجم: در حكایت نصرانی و اسلامش. امر ششم: در حكایت خواب سید علی مجاور مشهد رضا [علیه السلام] كه منكر ثواب گریه بود. امر هفتم: در گریستن گربه در مجلس عزا. امر هشتم: در دیدن مردم حضرت فاطمه را در مجلس عزا. امر نهم: در دین شخصی فتحعلی شاه قاجار را در خواب و بیان ثواب گریه. امر دهم: در حكایت دیدن شخصی مریخ را. امر یازدهم: در دین كسی فاطمه ی زهرا را در ولایت بحرین. امر دوازدهم: در فروختن شخصی فرزندش را برای اقامه ی عزای امام حسین و خریدن امام او را و رد نمودن به پدر و مادر. امر سیزدهم: در حكایت خلیعی شاعر و توبه ی او. امر چهاردهم: در دیدن دعبل شخصی از جن را كه تائب شده بود و حضرت صادق را ملاقات نموده بود.
فصل دوم: در ذكر كرامات و معجزات امام حسین: معجزه ی اولی: در حكایت حبابه ی والبیه. معجزه ی دوم: در زنده شدن زنی به دعاء امام حسین [علیه السلام]. معجزه ی سوم: در گریختن تب از حضرت امام حسین. معجزه ی چهارم: در بودن دست جبرئیل در دست حسین. معجزه ی پنجم: در اخبار حسین به قتل خود در حال صبا. معجزه ی ششم: در دعای حسین برای آمدن باران. معجزه ی هفتم: در نور جبین حسین. معجزه ی هشتم: در مناجات حسین و جواب شنیدن.
فصل سوم: در كراماتی كه از آن جناب در روز عاشورا و راه كربلا واقع شد: امر اول: در آمدن ملائكه به یاری امام حسین. امر دوم: در آمدن منصور ملك. امر سوم: در آمدن اجنه. امر چهارم: در آمدن زعفر زاهد. امر پنجم: در تكلم با درنده ای از درندگان صحرا در منزل قطقطانیه. ششم: در سوختن ابن جویریه در روز عاشورا به نفرین امام
حسین. هفتم: در نفرین آن جناب به حصین بن تمیم و هلاك وی. هشتم: در گزیدن عقرب عورت محمد بن اشعث را و هلاك وی به نفرین آن جناب. نهم: در هلاك عبد الله بن حوزه به نفرین آن حضرت. دهم: در هلاك عبدالله به جویره به نفرین آن حضرت. یازدهم: در ندای هاتفی در صبح عاشورا لشكر حضرت را كه ای لشكر خدا، سوار شوید. دوازدهم: در ندای هاتفی بعد از شهادت علی اصغر كه یا حسین، دعه فأن له مرضعا له فی الجنة بنا بر روایت تبر مذاب.
فصل چهارم: در كرامات بدن پاره پاره امام: امر اول: در فرود آمدن ستارگان در شب یازدهم و دوازدهم بر بدن كشتگان. دوم: استماع نوحه ی جنیان بر كشتگان. امر سوم: وزیدن بوی مشك و عنبر از ابدان مطهره ی شهیدان. امر چهارم: در نزول جبرئیل به قتلگاه. امر پنجم: در آمدن شیر برای محافظت جسد امام به واسطه ی اخبار فضه. امر ششم: در تكلم حلقوم مبارك آن جناب با سكینه و انشاد «شیعتی ما ان شربتم» الخ. امر هفتم: در روایت علی بن اسباط كه صد هزار زن كه برای ایشان اولاد نمی شد بر سر قبر حسین آمدند و برای ایشان اولاد شد.
فصل پنجم: در كرامات سر اطهر: امر اول: در نورانی شدن تنورخانه خولی از سر مبارك. امر دوم: در این كه ابن زیاد آن سر را بر ران نهاد و قطره ای از اشك یا خون جاری شد و در ران او ناسور پدید آمد و سر آن. سوم: قرائت سر مبارك سوره ی كهف را چهارم: قرائت سر (ام حسبت أن اصحاب الكهف) [1] الآیة بنا بر روایت زید بن ارقم. پنجم: در قرائت سر، آیه ی (انهم فتیة آمنوا بربهم) [2] ششم: در خون آمدن از سنگ موصل به واسطه ی گذاشتن سر حسین بر آن. هفتم: در حكایت مسجد «رأس الحسین». هشتم: در قضاء حوایج در حلب در موضع سر امام. نهم: در ندای هاتفی در نزدیك
صومعه ی راهبی كه سر را در جنب آن بر نیزه كردند، در دراهم راهب كه همه سفال شده بود. دهم: در حكایت اعمش در مردی كه مأیوس از رحمت خدا شده باشد. یازدهم: در تكلم سر مطهر با راهب، در قصیده ی مؤلف در قضیه ی راهب. دوازدهم: در حكایت راهب دیگر و سخن گفتن سر. سیزدهم: در خبر حارث بن وكیده كه سر تكلم نمود. چهاردهم: آواز هاتفی در شام. پانزدهم: در آواز هاتف دیگر. شانزدهم: در تكلم سر بنا بر روایت منهال. هفدهم: در تكلم سر اطهر در مجلس یزید [هیجدهم: در خواب دیدن دختر سه ساله، پدرش امام حسین -علیه السلام - را] و وفات دختر سه ساله.
فصل ششم: در سخاوت و كرم وجود آن جناب در حدیث مصباح الشریعه در تأویل صدقه در اصل كتاب مصباح الشریعه در اینكه سخا دارای جمیع صفات حسنه است از رجا و عدل و زهد و تواضع و قناعت و عفت و نحو آن، در اینكه حضرت امام حسین در نهایت سخاوت بود: امر اول: در نان خوردن آن جناب با مساكین. دوم: دادن آن جناب دین اسامه را. سوم: عطای آن جناب به فرزدق شاعر. چهارم: در عطاء آن جناب به اعرابی از پشت در و ذكر قصیده ی او و جواب آن جناب، به قصیده، در اسب دوانیدن لشكر ضلال بر بدن منور امام - علیه السلام - در قطع انگشت و دست آن جناب و غارت البسه، در حكایت آن كس كه دستهایش بریده شده بود و رویش سیاه بود، در آمدن پیغمبر و اصحاب كساء بر سر نعش امام - علیه السلام. پنجم: در سبب زخمی كه بر پشت آن جناب [بود]. ششم: در اعطاء آن جناب معلم اطفال خود را. هفتم: در اعتاق آن جناب غلام را كه با سگی غذا می خورد. هشتم: در اعتاق آن جناب غلام معصیت كار را. نهم: در عتق كنیز كه طاقه ی ریحان به تعرف آورد. دهم: در اعطاء اعرابی را كه آن جناب از او چند مسأله سؤال كرد. یازدهم: در عتاق آن جناب صافی، غلام خود را، و بخشیدن باغ را به او. دوازدهم: در اعطاء آن جناب پنجاه هزار درهم را. سیزدهم: در میهمان شدن حسن بر شبانی و تلافی و تجازی حسین فعل او را. چهاردهم: در میهمان شدن امام حسن و امام حسین و مكافات نمودن ایشان. پانزدهم:
در اعطاء امام دیه ی اعرابی را و قصیده ای در مدح آن جناب. شانزدهم: در سؤال امام از فقیری اسم او را. هفدهم: در حكایت طبیب نصرانی.
فصل هفتم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر دوش مبارك و بعضی از فضایل ایشان. امر اول: در رفتن حسنین به عیادت پیغمبر. دوم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر پشت خویش. سوم: در سوار شدن حسنین بر پیغمبر. چهارم: ایضا در سوار شدن ایشان. پنجم: ایضا در سوار شدن. ششم: در استقبال پیغمبر برای حسنین و سوار كردن ایشان. هفتم: در سوار كردن پیغمبر حسنین را بر خود و مدح ایشان. هشتم: در حمل پیغمبر حسنین را. نهم: روایت عایشه در سوار كردن پیغمبر حسنین را. دهم: در حمل پیغمبر حسن را و حمل جبرئیل حسین را.
فصل هشتم: در نزول موائد از آسمان برای حسنین: امر اول: در نزول تفاح و سفر جل و رمان. دوم: در نزول رمان و عنب. سوم: در آمدن لباس برای حسنین. چهارم: در نزول سیب. پنجم: در نزول سفر جل. ششم: در نزول رطب.
فصل نهم: در روایات ثواب عزاداری بر آن جناب و غیر از او ائمه: امر اول: در روایت صدوق. دوم: روایت علی بن ابراهیم. سوم: روایت كامل الزیارة. چهارم: روایت شیخ مفید. پنجم: روایت امالی مفید. ششم: روایت كامل الزیارة. هفتم: روایت امالی صدوق: هشتم: روایت رجال كشی. نهم: روایت صدوق در امالی. دهم: ایضا روایت امالی. یازدهم: روایت كامل الزیارة. دوازدهم: روایت عیون اخبار الرضا. سیزدهم: در روایت اربعمائه. چهاردهم: در محبت پیغمبر عقیل را و مسلم را. پانزدهم: در روایت سید بن طاوس. شانزدهم: روایت مسمع بن كردین. هیفدهم: در روایت بحار. هیجدهم: در روایت زراره در گریستن اشیاء.
فصل دهم: در شجاعت امام حسین: امر اول: در تحقیق معنی شجاعت، در تحقیق قوه ی شهویه، در تحقیق قوه ی غضبیه، در تحقیق قوه ی مدركه كه در اسامی اقسام این
سه قوه از افراط و تفریط و وسط. امر دوم: در بیان این كه قوی قابل شدت و ضعف می باشند در بیان اباء علوی و سفلی و ازدواج ایشان از امتزاج و توالد موالید ثلثه از جماد و نبات و حیوان و بیان آخر درجه ی جماد كه اشرف انواع او است و آخر درجه ی نبات كه اشراف انواع او است و آخر درجه ی انسان كه اشرف انواع او است. امر سوم: در اعاده ی مطلب سابق به وجه اجمال و بیان اینكه كرام صفات را اشتداد است و در كیفیت خلقت انسان و جماد و نبات و حیوان. امر چهارم: در اینكه انبیاء و اولیاء و غیر ایشان در استفاضه ی روح و قوی مختلف می باشند و در برهان چشم مبارك اكمل افراد اولیاء و برهان بصرش و برهان سمعش و برهان شمش و برهان ذوقش و برهان لمس و برهان زبان و برهان دست مباركش و برهان انگشت و برهان صدر و برهان قوه ی محركه ی علمیه اش و برهان عقلی عملی. امر پنجم: در اینكه صفت سخاوت و نحو آن در امام بالاتر از همه ی مردمان است، در اكملیت شجاعت امام - علیه السلام - در مزاج معتدل حقیقی. امر ششم: در بعضی از شبهات در شجاعت امام حسین مانند اینكه آنچه ارباب مقاتل ذكر كرده اند از شجاعت آن حضرت پس آن داخل در تهور خواهد بود كه شجاعت و آن مذموم است و جواب اینكه شجاعت امام به حسب مواد خلفیه ی او از سائر ناس برتر خواهد و تهور بالنسبه به دیگران بالنسبه به آن حضرت شجاعت است و مانند اینكه آنقدر قتلی كه به آن حضرت منسوب ساخته اند، از قدرت بشر بیرون است كه در یك روز با آن حرارت هوا و عطش و اندوه و غم در اندك زمانی آن قدر قتل كند و هزار و نهصد و پنجاه نفر را به مبارزت قتل كند و در سه حمله زیاده از ده هزار نفر را به قتل آورد و جوابش از جواب شبهه پیش ظاهر است. توهم ثالث اینكه این مجاهده به اعجاز بوده و جواب ان اینكه همه به قوه ی بشریت بود و فرضا اگر خبر درستی داشته باشد كه نداء آمد نداء معنوی باشد به تقریری كه ذكر می شود. امر هفتم: در وقایع شجاعت امام در كربلا، در خواب مؤلف واقعه كربلا را، در اینكه هیچ پادشاهی از بدو خلقت دنیا تا به حال آن قدر به دست خود نكشت آنقدری را كه امام حسین در كربلا
كشت، در رسیدن ارث شجاعت پیغمبر به حسین، در سؤال یزید از كیفیت مقاتله ی كربلا و جواب یكی از اشقیاء و به تكلم آمدن زینب و اظهار شجاعتش در جنگ امام حسین در صفین،در مكالمه ی امام با ابن سعد و مبارزت آن جناب، در مبارزت امام با تمیم بن قحطبه ی شامی، در مبارزت امام با یزید ابطحی، در مراجعت امام از آب فرات به جانب خیمه گاه و حمله نمودن، در حكایت حمید بن مسلم و توصیف شجاعت امام، در اشعار حمله ی حسینیه كه مؤلف ساخته.
[1] كهف 9:18.
[2] كهف 13:18.